Het gat na het Riff Festival

Jaja...daar issie dan het vervolg na Riff. Ik ben alles even aan het bijwerken :)

Als ik terug kijk naar de zomer, naar alle festivals, alle speciale dagen, de chaos van Riff, de mensen die ik ontmoed heb was het een ongeloofelijke bijzondere zomer. Ook was het een zware zomer. De ziektes, de problemen, de dood, de zwarte wolk die om mijn geliefde mensen in Nederland bleef hangen maakte mij een ander persoon hier. Daarnaast was het afscheid nemen in de zomer begonnen. In juni de eerste paar, in juli nog een paar het was een start van een golf goodbye’s. Samen met Stephan ben ik hier een jaar. Stephan woont in het oosten in Eskifjorder en ik, ik woon hier. Ik heb alle mensen zien komen, en nu vandaag op een enkeling na iedereen zien gaan. In maart kon ik helemaal niets met deze mensen. Maar als je 6-8 maanden intens samenleeft, samen beleeft, maak je vriendschappen op welke manier dan ook. Ik dacht dat het afscheid nemen wel makkelijker zou worden. Ik dacht dat ik alleen moeite zou hebben met Marta (die al in mei vertrokken was) met Kadri en Claudio, de werkelijkheid werd anders......

Elke goodbye party was een nieuwe lege plek, je geeft aan iedereen iets en iedereen geeft iets aan jou...dan bedoel ik geen spullen, maar ervaringen, herinneringen, of leer momenten. Dus elke keer gaat er een stukje weg. Vandaag telde ik dat ik nu in totaal 43 mensen heb zien vertrekken in de maanden dat ik hier ben. De sfeer veranderde, iedereen was moe, binnen de organisatie veranderde er een aantal dingen in negatieve zin, daarnaast wist iedereen dat de tijd van samen zijn met zovele was afgelopen. We besloten de avonden met z’n alle door te brengen, meer samen te eten, meer muziek te maken, en alle activiteiten die we samen wouden doen, te doen. Deze weken van afscheid nemen waren bijzonder. Iedereen werd meer open, iedereen begon te praten. We zijn bijna allemaal hier gekomen met hetzelfde doel, bijna iedereen gaat terug met dezelfde gedachte en dezelfde angsten. Daarnaast was ik niet de enige met een zwarte wolk om mij heen en met sommige begon ik te praten over familie, vrienden en verleden. Toen kwam het eerste zware afscheid voor mij. Claudio en ik....vrienden door dik en dun, met onze zatte koppen tijdens het Riff feest hadden we alles al gezegd. Gezegd dat we een goede bijzondere vriendschap hadden opgebouwd, gezegd dat we elkaar zouden missen, dat we elkaar zeker niet uit het ogen wouden verliezen en ga zo maar door. De avond dat hij en Piret vertrokken hadden we een auto. Het was een “rent a car” die de volgende ochtend terug moest. De nacht was vol met sterren het was helder maar ik besloot dat ik toch echt even 4 uurtjes moest slapen. In mijn kamer, open ik de laptop, facebook springt aan....alle grond zakte weg onder mij voeten meer slecht nieuws. Een paniek aanval volgde en Maria vond mij in mijn kamer omdat ze een hoop lawaai in mijn kamer hoorde. Dat was mijn laptop en telefoon die door de kamer vlogen. Oplossing? Gebruik maken van de mooie nacht en de auto meenemen. Claudio en Piret mee. Noordenlicht jacht :D De wind was koud en we reden een half uurtje. We eindigden bij een vuurtoren. De wind, de zee, de sterren, het maakte mij weer rustig. Claudio knuffelde mij “Now I can hug you, I will do it” We hadden de auto en we besloten Piret en Claudio naar het vliegveld te brengen. Iets waarvan ik vanaf het begin al zeg dat ik het niet zou doen. Het vliegveld is 45 min hier vandaan. We kwamen aan op het vliegveld. Loic, Alice, Maria, Claudio, Piret en ik. Het afscheid kwam, in stilte...we konden allemaal niets zeggen....de weg terug....was een weg met vele tranen voor ons allemaal.

De tijd kwam dat Alice, Loic en ik een stuk closer werden. We hadden namelijk alle drie iets gemeen.....onze vrienden waren vertrokken. Mijn werkkamp begon.....Samen met een Annalisa een Italiaanse nieuwe frisse wind! Vanaf het eerste moment was er een klik en al snel kwamen we erachter dat we redelijk dezelfde opleiding/werk ervaring hebben alleen Annalisa volgt haar droom en is daadwerkelijk een trendsetter en stylist in Italie. Haar project van afgelopen jaar was grote steden in kaart brengen door middel van Visual art. Dt was dan ook precies wat ze hier van plan was. Voor mij natuurlijk geeeeen probleem om haar hier in bij te staan. Het was fijn een nieuwe frisse vooral vrolijke frisse wind in huis te hebben. Voor achtergebleven evs’ers was dit een opsteker. Ik zou 1 Visual art met haar doen en uiteindelijk werden het er laten we zeggen 2 en een half. Zij was de crea bea chaos, en ik was de persoon die alles in goede banen leidde en voor contacten zorgde. Ik ben natuurlijk een guppie in de grote mensen wereld van visual art maar praten en plannen dat kan ik wel. We waren aan elkaar gewaagd was zeker een feit maar het zorgde ervoor dat we iets moois konden neerzetten. Deze eerste groep was een chaos, een drama. Ik mij vaak afgevraagd waarom deze mensen naar IJsland waren gekomen. Maar goed Ellen kan ook flink preken als het moet dus dat heb ik dan ook gedaan. Het was oktober en de nachten werden langer en kouder. Het was tijd om naar het noorden te gaan en het huis van WWF daar af te sluiten. Onze groep zou dat als excursie krijgen. Ik was blij zooo blij want ik wou zo graag nog een keer een rondje IJsland doen. Dat had ik natuurlijk al gedaan in Februari maar nu in Oktober dat zou geweldig zijn. De groep was shit maar ik was van plan om dit een mooie ervaring te maken en dat was het…..Als ik terug kijk naar deze 3 dagen…dat valt niet te beschrijven. Ik heb wonderen gezien al klinkt dat misschien een beetje zweefteverig.
Natuurlijk was Magnus onze chauffeur :D

We gingen eerst over het Noorden. Het was bizar om alles te zien zonder sneeuw, ik had het gevoel alsof ik alles weer voor de eerste keer zag. Alles leek zo anders. Mijn mond was open van verbazing en wat hadden we een geluk met het weer! De zon scheen en het was zelfs een beetje warm. Ik was nog nooit bij Dettifoss geweest, de allergrootste waterval van IJsland, ik was niet in de natuurlijk green lagoon geweest (blue lagoon van het noorden) ik had nog geen vulkanen van dichtbij gezien..en ik was nog nooit in de magische plaats Raufahopf geweest. Dit gebeurde allemaal de eerste dag. Ik zat in de bus met Annalisa en Paolo, want ik had mezelf toch echt voorgenomen deze keer ook voor mezelf te nemen. De perfecte mensen naast mij, prachtige muziek, strakke lucht, geweldig landschap het leek allemaal zo onwerkelijk. Diep in de nacht….wauw wat een prachtige nacht was dat, kwamen we aan in Raufahopf. Het huis…geen warm water, geen stroom, geen licht niets….WAT!!!! heel even was ik pissig, hoe konden mensen hier geld voor betalen, hoe kon Toti mensen hier laten slapen? We moesten het maar oplossen met kaarsen, water koken en mensen bij elkaar op 1 kamer laten slapen zodat we het warm zouden krijgen….wat was dat een koude nacht zeg!! MAAR……toen kwam het noordenlicht..en dit noordenlicht is het mooiste wat ik ooit in mijn leven heb gezien. We pakte de auto en gingen een klein stukje het dorpje uit. Bestemming? 6km van de artic circle vandaan….voor ons betekende dat…het einde van een bewoonde wereld. Ik stapte uit de auto en kreeg een lachaanval. Zoiets had ik nog nooit gezien. Aan mijn linkerhand een sterrenhemel zoo helder zo sterk die reikte tot aan de grond, alsof je in een rond theater met lichtjes stond, voor mij…en lang zandpad met aan het einde…een orange maan die onderging met 2 prachtige gevormde wolken ervoor…en aan mijn rechterhand? Het geluid van de zee die over ging in de artic circle en daarboven…een muur van bewegende dansen noordenlicht, zoiets groots had ik nog niet gezien!!! Het was zo onwerkelijk dat niet alleen ik spontaan een lachbui kreeg nee Annalisa had hetzelfde, we hielden elkaar vast, lachte en huilde. Was dit echt? Waren we in een film beland? Dat dat moment was intens geluk zoals ik dat nooit eerder had gevoeld. Slapen in de kou deed er niet meer toe.

De volgende ochtend had ik even tijd voor een korte wandeling. Dit plaatsje….hier had je echt het idee dat als de aarde wel plat was geweest het hier op zou houden. Het einde van de wereld. Dat gevoel valt niet te beschrijven. Het is een plaatsje waar de tijd stil staat, waar er ouderwets vis gevangen en vervoerd word. Voor mijn neus werden kratten met levende verse vissen vervoerd. Er hing de lucht van vis, zee en brandhout. Nee de mensen zijn er niet arm en toch lijkt het alsof de tijd daar heeft stil gestaan. Bijzonder begin van weer een bijzondere dag.

We reden weg en voor een lange tijd was er niets en niemand..niet eens een schaap! Dat zegt wat want er zijn toch echt meer schapen dan mensen in IJsland. Het was de dag van Dettifos en ik was een beetje zenuwachtig. Ik had zovaak gehoord dat deze waterval een oorverdovend geluid kan maken, dat hij overweldigend groot is. Ik had zoveel foto’s gezien en eindelijk na al die tijd was het mijn tijd. Dit was inderdaad onbeschrijfelijk GROOT. Water overal water, meters naar beneden met een kracht die waarschijnlijk doodend zou zijn.
Herinneren jullie nog het verhaal dat ik in een grot heb gezwommen? Ook dat gebied gingen wij nog even bezoeken. Het was zo anders, het zag er zo anders uit! De grot was gesloten niet meer toegestaan om naar binnen te gaan. Dus ja in februari had ik toch even geluk gehad!

Green lagoon. Ach wat had ik vervelend werk dat ik daar gratis in mocht!! Heel wat anders dan Blue Lagoon? Ja kleiner en de omgeving is zichtbaar. De bergen, de zee, de vulkanen…je zit er midden in. Geen fake uitgegraven gat, geen moddermaskers..nee een stuk simpeler en mijn mening zoveel mooier.

Mijn IJsland avondtuur begon pas echt in Eskifjorder en jawel….dat was waar we de nacht door brachten. Onderweg zagen we alweer een prachtige zonsondergang…noordenlicht achtervolgende ons hoe verder we de fjorden ook ingingen het reed met ons mee. Toen kwamen we aan op de plek in het huis wat ooit zo magisch was voor mij, maar het huis en de sfeer erin was deze keer totaal anders. Een soort van ‘’Shining’’ sfeer ik kreeg er de kriebels van!!!! Dat is een andere zijde van IJsland, zo mooi en prachtig het ook kan zijn, zo eng groot en beangstigend kan het zijn. Ik kan niet beschrijven waarom dit zo was, de sfeer van het huis was gewoon veranderd en mijn herinneringen aan een magische plaats nu ook. Maar het was goed… het begon daar dus het eindigde daar ook.

De laatste dag, terug naar Reykjavik langs de zuidkust. Prachtige dag. Niet te koud, strak blauwe hemel, zon…prachtige zonsopgang..De 3e perfecte dag. De kleine meertjes onderweg zagen eruit om in te springen maar natuurlijk we wisten dat het water veel te koud zou zijn. Poalo “We should take a swimm!’’ Joking of course! Na een tijdje kwamen we aan bij de Glacier Lagoon. Ik was er al zovaak geweest maar deze dag, het was prachtig. Zoveel ijs, in prachtige vormen en zes zeehonden…Ik weet niet wat er deze dagen in de lucht hing maar alles wat zooo perfect. Maria stond naast mij “Can you take my camera Maria?” and could you hold my bag with you? Ze keek mij aan alsof ik gek was. Ik liep weg naar de bus, achter de bus trok ik mijn kleren uit en mijn bikini aan. “Maria kwam aangerend “are you going to jump in the lagoon?’’ Het antwoord was ja. Uiteindelijk ben ik met Maria, Poalo, Alice, David in de Lagoon gesprongen. Ja idd IJSwater. Het filmpje staat op mijn facebook. Het was een prachtige afsluiter van deze geweldige trip. Hoe het voelde? Je springt erin…denkt ‘’shit koud’’ je voelt je hart letterlijk stoppen, dan…’’eruit eruit eruit’’ naaldenprikken….Eenmaal uit het water wou ik mij afdrogen maar dat was niet nodig. Het verschil tussen het water en aan land was zo groot dat ik direct droog was. Of ik het ooit nog eens zou doen? Nee, dit was eenmalig, voor 1 keer was ik even heel gek. ;)

Daarna begon het leven weer. Ik was blij met het einde van dit kamp want zoals ik al zei, deze groep was een ramp. Ik wist dat het volgende mijn laatste echte kamp zou zijn, daarna zouden Marion en Desire komen en zou ik half aanwezig zijn bij het kamp. Het eind resultaat? Dat vind je op

http://visualartguide.wordpress.com/about/

De volgende groep heeft deze site echt tot een succes gemaakt. Het was een hechte mooie lieve groep. Voor mij een grote steun want op de eerste dag van het kamp vertrokken er te veel lieve vrienden. Maria, Vincente, Guillermo, Poalo, Davide, Rennee en jawel MR Big. Mr Big en ik hadden een mooie leuke tijd samen gehad. Afgesproken dat IJsland het einde zou zijn. Het afscheid was dus een echt afscheid. Deze dag zijn er om Maria, Vincente, Guillermo en Mr Big veel tranen gevloeid met het vooruitzicht dat Desire en Marion zouden komen hield ik mezelf op de been. Doei allemaal…..

Het kamp, Annalisa, waren mij redding want hoe ging ik deze laatste 6 a 8 weken overleven???