Zonneschijn en duisternis

De afgelopen maanden heb ik bewust de leuke mooie fijne geweldige dingen beschreven over mijn leven hier. Ik wou de mindere kant niet delen omdat ik weet dat vele mensen mijn blog lezen. Nu heb ik besloten dat ik mijn blog realistisch wil houden en toch de mindere kant van mijn mooie leven hier wil delen.

Een huis vol gezelligheid, een huis vol seks drank en rock&roll.
Een huis om in thuis te komen, een huis om van weg te vluchten.
De stad vol plezier en inspiratie, de stad vol onvrede.
De straten waarin je je 1 voelt met alle mensen misschien zelfs bijna IJslands...de straten waarin je je zo alleen voelt en zo onzichtbaar.
Het eiland waar het landschap van grauw naar blauw veranderd, het weer van donker naar licht.....
Je kunt houden van de grauwheid in donkere dagen....en soms kun je dit intens haten. Als de lucht blauw is, de zon schijnt lijkt alles kleurrijk en voel jij je alsof je aan de top van de wereld staat en soms is het zo kleurrijk dat je niet snapt waarom jij je zo grauw voelt.

In IJsland is het zo normaal om 2 uiterste te hebben. Blauwe hemel of zwarte hemel. Nuchter of stomdronken, mooie nieuwe auto, of oud brak, mooie mensen of lelijke mensen, links of rechts, oud of nieuw, alles of niets....middenweg...dat is er eigenlijk niet. Wat goed of slecht is...dat weet niemand.

Een maand geleden scheen de zon en stond ik aan de top van de wereld. Het weer was prachtig, ik blogde voor 2 evementen en was intens gelukkig. Niet wetende dat 2 weken later ik mij intens alleen en verdrietig zou voelen. Met pasen werd een paasdiner geoirganiseerd. Een goed moment om met alle nieuwe mensen (op dat moment waren we met 24) samen te zijn, elkaar te leren kennen etc. Ik had hen nog weinig gezien omdat ik eigenlijk 1 van de weinig ben die fulltime wat te doen heeft. Ik keek niet erg uit naar deze avond omdat mijn eerste indruk over deze mensen niet erg positief was. Elke avond als ik thuis kwam van mijn werk was er of feest of zaten mensen halfnaakt aan tafel een drank spel te spelen. Sorry ik ben geen 16 meer en zelfs toen deed ik het beter. Maar goed ik ben de beroerste niet en vind dat je mensen een kans moet geven, niet gelijk oordelen. (dank je wel moeders voor deze wijze lessen) Maar deze avond....het was een ramp....Iedereen praatten met iedereen , ik probeerde gesprekken aan te gaan, maar nee...niks geen reactie. Ik weet het, ik ben ontzettend saai, een huismus, totaal niet grappig en feesten is totaal niet mijn ding....ik probeerde mijn mening over hen bij te stellen maar dat word lastig als het niet van 2 kanten komt. Deze avond voelde ik mij tussen 23 mensen totaal alleen. alsof je steeds kleiner kleiner en kleiner word.. ik wenste maar 1 ding....terug naar huis. Ik ben sterk maar ik weiger het om mezelf te dwingen om te blijven in een plek waar ik mezelf niet kan zijn. Mijn jaar volmaken in IJsland betekend...een jaar mezelf kunnen zijn een jaar mezelf prettig voelen. Als dat niet kan...ga ik niets afdwingen.
Maar naar regen komt zonneschijn. Op dit moment zocht ik de juiste contacten in Nederland en wist ik weer waarom ik hier ben, ik zag weer wie ik ben. Op dat moment realiseerde ik mij meer dan ooit...dat ik gezegend ben met de vrienden en ontzettend lieve familie die ik heb in Nederland.

Ik nam 2 dagen rust voor mezelf en begon vol goede moed aan een nieuw werkkamp....the meaning of voluntering......

Tijdens de duistere dagen had ik een werkkamp Journalistiek. Met deze mensen heb ik een ontzettend mooi tijdschrift gemaakt over IJsland en World Wide Friends. Elke keer weer ben ik verbaast en verrast en geinteresseerd in wat andere mensen te vertellen hebben. Je leert zoveel over andere landen, culturen, gedachtes, manieren van leven. Van letterlijk iedereen kun je wel iets leren. Ik had altijd grote vooroordelen over mensen uit Japan, China en Korea...na mijn laatste kamp begon ik die mening bij te stellen. Mijn mening was "het zijn geen mensen maar buitenaardse wezens" Maar als je 2 weken lang nauw samenwerkt met mensen uit Korea en Japan, je kunt met ze lachen ONTZETTEND lekker eten, je kunt normaal communiceren etc...ja mijn mening verdween in...het zijn ontzettende vriendelijke te lieve behulpzame mensen, met ieder een eigen persoonlijkheid. Ik was blij met deze ontdekking. Maar helaas...het was voor korte duur

Mijn laatste werkkamp wat godzijdank vandaag geëindigd is had wel 2!!!!!!! leden en jawel deze 2 "mensen" kwamen uit Korea. Maar ach mijn mening was veranderd dus dat ging helemaal goed komen met "the meaning of voluntering"......

Praten....nee dat deden zij eigenlijk niet. Antwoord geven op je vragen...nee ook niet. Actief deelnemen en meedenken.....umm nee dat mag niet....wat dan wel......stil zijn en als antwoord geven "waarom vraag je dat aan mij?" "nee ik heb geen ideeen"
Ja jongens ik weet het cultuur verschillen maar kom op ik heb al samen gewerkt met 6 mensen uit Korea maar deze twee.....totaal DOOD. Ik wist dat het een zware 2 weken zouden worden. Inho praat in zichzelf, doet zijn jas nooit uit, slaapt er zelfs in, beantwoord je vraag met "wat denk jij" maakt rare hupjes tijdens het lopen, zingt rare liedjes, maakt spastische bewegingen met zijn handen en had duidelijk een oogje op mij. Mijn collega's maken nog nog grappen over mijn zin " But he is in my bubble, get out my bubble, i need my space!!!" ooww nee deze jongen had totaal geen ruimte gevoel. Na een week had ik toch echt genoeg van het feit "geen reactie" en ik besloot om met Annie en Inho aan tafel te gaan zitten. Het was duidelijk niet makkelijk voor hen. 5 leiders en zij waren maar met z'n 2e. Maar wij probeerde letterlijk alles om het hen naar de zin te maken. Wij namen ze mee naar ons huis, ze aten in ons huis en ga zo maar door. Want met z'n 2 in een project is natuurlijk ook niet leuk. Maar....ik heb zo mijn grenzen. Als ik mezelf 100% geef, mijn best voor je doe wil ik graag een reactie. Aan tafel was ik duidelijk. Wij praten over "the meaning of voluntering, over exchange" het enige wat ik terug wil van jullie is reactie, ik kan niet werken met een stel dooie!! (natuurlijk in werkelijkheid anders vertaald) Het resultaat nu een dikke week verder.... een prachtige docu over The meaning of Voluntering. Deze week op internet. Maar mening over buitenaardse wezens zou niet meer veranderen.

Bijna 2 weken geleden kwamen de laatste ( ja echt de laatste) nieuwe mensen van deze lichting. Ik dacht bij mezelf "oke beter zijn deze mensen leuk anders ga ik echt ontploffen" Maar op het moment dat Tino en Marta binnen kwamen lopen was ik blij. Normale gezellige mensen met een goede positieve energie. Olga en Renee (Renee uit Nederland) maakte de grote groep compleet. Rustig zou het hier nooit zijn.
Het zoveelste welkomsfeest werd georganiseerd. Deze keer werd het letterlijk met z'n alle gedaan. De avond begon met goede gesprekken over onze ervaringen hier, over onze vooroordelen over elkaar, over gevoelens en frustraties, over angsten en verdriet, over liefde en vriendschap. De lucht werd geklaard de duisternis verdween, de zon was weer terug in Hverfisgata 88. Wat het mij heeft geleerd? In ieder mens is iets moois te vinden ookal lig je elkaar niet, iedereen heeft iets bijzonders.

Na een maand vol emoties, 28 dagen non-stop werken van 9 tot 10 uur 's avonds ben ik moe maar niet langer ontevreden. Ik ben gevallen, opgestaan, heb geleerd en nieuwe dingen ervaringen. Het leven hier is mooi en speciaal. Maar niet altijd makkelijk. Dat zou in Nederland niet veel anders geweest zijn. Door hier te zijn gaan je ogen een andere richtig op staan. Ik ben nog niet klaar hier....nog 8 maanden en 2 weken te gaan.

Het einde van deze week ga ik een weekend uit Reykjavik. Hvergardi een plaats van regelmaat, reinheid en rust. Samen met Kadri even ontstressen...even niets.....want ja IJsland...het land van uiterste. Een maand lang alles....straks een weekend niets..

Veel liefs