achtbaan part 3, Riff

Riff, The story of my life here.
Oke een kleine uitleg zal vast wel welkom zijn. Riff- Reykjavik International Film Festival. Het is natuurlijk niet zo groot als de oscars in USA, niet zo groot als Cannes, Venice or Berlin....Maar het wel hetzelfde idee. Nieuwe internationale films promoten, publiek kennis laten maken met verschillende soorten films van verschillende landen, nieuwe jonge filmmakers kansen geven, awards uitdelen etc. Internationaal, van over de hele wereld werden filmmakers en acteurs uitgenodigd. Als je wat wil weten over de films die we hadden, acteurs, awards en blablabla kijk dan op www.riff.is er is een engelse versie voor hen die geen Ijslands spreken :P

Oke ik werk daar al sinds het einde van Februari. Met plezier. Het was een welkome afwisseling tussen ‘werkkampen’ (blijft een raar woord, lijkt op een scouting of zoiets maar is het helemaal niet!!!!) Maar goed wat deed ik daar? Ik werkte op programma afdeling. Wat eigenlijk inhoud dat alles wat gepland moet worden, in maken van een tijd schema, het organiseren van de verloop van het festival via mijn afdeling ging. Eigenlijk was het programme departement, de spil van het festival. In het begin ging ik achter alle financieele zaken aan. Er zijn veel film makers die een film opsturen in de hoop gekozen te worden voor het festival, zij moeten hier voor betalen. Daarnaast, zijn er ook films die uitgenodigd worden, waar Riff voor moest betalen en nog vele andere financieele zaken. Natuurlijk moest er besloten worden welke films er gedraaid werden. Pablo (mijn liefste geweldigste spaanse vriend) Svava, (eigenlijk mijn baas) Hronn (directeur van festival) en ik keken ontzettend veel films. In het begin wist ik toch totaal niet waar ik op moest letten. Wat was goed, wat was slecht? Wat is creatief, wat is nieuw, wat is artistiek en ga zo maar door....Nee hier had ik geen kaas van gegeten maar al snel krijg ik de Ijslandse filmsmaak te pakken en wist ik waar ik op moest letten.
Daarnaast was het belangrijk om alle informatie en promotie materiaal te verzamelen van elke film die we gekozen hadden. Dit betekende contacten leggen met de productiemaatschappij, de organisatie die de rechten van de film heeft en natuurlijk met de filmmakers zelf.

We moesten nadenken over “special events” tijdens het festival, voor het festival was er natuurlijk een sponsor feest, er was een pers promotie en een openingsfeest ook hiervoor werd ik ingezet.
Maar waar het uiteindelijk allemaal omdraaide voor het festival was het maken van een programma. Alle dagen, alle venue’s, alle tijden op papier en dan maar invullen welke film waar en wanneer speelt. Ja dit klinkt simpel, zou het ook best kunnen zijn maar Ijslanders werken graag “last moment” Op het laatste moment werden er nieuwe films uitgenodigd, q&a’s toegevoegd (question&answer) toen wou een director wel komen, toen niet, toen moest er nog ff dit veranderd worden nog ff dat. Het probleem is alleen dat als je 1 stukje weghaalt van de puzzel het opgevuld moet worden met iets anders. 1 verandering maakte daarom altijd meer veranderingen. Om gek van te worden. Program deppartement. “We think in soulutions” Was ons motto na de rest, maar als de deur van ons kantoor gesloten was, hadden we even geen oplossing nee dan moesten we even tieren. 5 dagen van te voren!!!!!!! Jawel5!!!! Werden de laatste veranderingen ingevoerd. Mocht je ooit in je hoofd halen voor Ijsland te werken, vergeet dan je Nederlandse organisatie, controle, alles moet op tijd kant, die gaat je namelijk in de weg zitten hier. Die houden kun je maar beter op een grote glacier gooien en laten bevriezen! Laat alles maar gaan, heb vertrouwen in het resultaat, wees flexiebel en denk “ no problem we will fix it” Want dat is hoe alles in Ijsland werkt, alles komt goed, altijd, alles heeft een oplossing. Als programma afdeling moet je een flink dozijn humor bezitten, alles en iedereen komt langs met de meest onozele vragen, verzoeken op en/of aanmerkingen. “do you....blablablablabla??? because the festival is starting in a few days, Ellen can I ask you.....blablablabla because the festival is starting tomorrow?? We moesten hier natuurlijk flinke grappen over maken, wij waren de spil, wij hadden de humor nodig, de oplossingen en het geduld. Lol hebben we dan ook zeker wel gehad

Het was zover het festival begon. In Nederland zou er een dag van te voren een meeting zijn om alles door te spreken om te kijken wie wat waar doet etc etc. Maar nee hoor, Riff niet. Een dag voor het festival had ik dus eigenlijk nog niet echt een idee wat ik zou moeten doen. De eerste dag van het festival was het maken van het programma van de dag, wijzigingen door geven, contact leggen met de pers voor die dag en de dag erna en dat was het wel zo’n beetje. Nou als dit mijn werk word voor de komende 11 dagen dan overleef ik het wel. Op verschillende plaatsen werden films getoond. In plaats Háskólabíó (hausskoolabio) was het chaos. Niemand wist daar wat te doen, de venuemanager was gestresst, veel technische problemen en ga zo maar door. De problemen die ik hoorde waren allemaal vrij makkelijk op te lossen en alleen maar gebrek aan overzicht, mensen, en rust. Ik dacht vanalles maar goed ik zei nog even niets. Op dag 3 was er een meeting over de problemen daar. Ik had een lijst met alle problemen, want ik was de persoon die de oplossingen had gegeven en vertelde de problemen. Iedereen in de stress en chaos. Toen besloot ik toch mijn mond open te trekken. Ik vertelde Hrónn dat ik op deze plaats moest zijn, dat ik overzicht heb, dat ik snel kan handelen en dat ik goed in organiseren ben.

Het plan was om mij in te zetten als ondersteuning voor de venue manager. Jajajaja....uuhuuummm. Ik kwam aan en het was totale chaos!!! De “venue manager” was als een kip zonder kop aan het rond rennen, vrijwillergers wisten niet wat te doen, mensen kwamen uit de zalen klagend, q&a’s waren niet gecontroleerd en ga zo maar door. Ik kwam aan met Svava in 10 min hadden we alles geregeld. Ja ik moest zeker op deze plek blijven. Voor de rest van de dagen werkte ik 13 uur per dag. In de ochtend in het kantoor om samen met Pablo de schema’s te maken, de wijzigingen door te geven, etc etc. In de middag ging ik naar Háskólabío. Ik helpte Hilke met het organiseren van de q&a’s, ik ontving de filmmakers en de presentator van de q&a, Ik ondersteunde ticketsale, ik was in contact met de technische mannetjes en uiteindelijk, ik was contact persoon voor de vrijwillerger manager en uiteindelijk...was ik ook de venuemanager. Het was uitdagend. Eindelijk werd er gebruik gemaakt van mijn talenten en ik ontdekte een nieuw talent. Ik ben een trouble shooter! Er waren voor mij geen problemen alles kon opgelost worden. Natuurlijk als je zoveel en zo hard werkt heb je soms even een punt dat het te veel word maar dan was Svava daar. Op mij af te lossen, om een knuffel te geven of wat dan ook. Oooww wat heb ik intens genoten van deze dagen.

Toch ging er bij mij natuurlijk ook het één en ander fout. Tja sommige dingen zijn nou eenmaal overmacht. Er werd een film gedraaid en al na 2 min hoorde ik dat er geen ondertiteling was. Heel handig bij een Roemeense film :D daarnaast werd de film in de verkeerde volgorde afgespeeld. Jawel van het einde naar het begin, kan ook leuk zijn toch? Goed ik hing aan de telefoon met mijn technische mannetje Atli, ( na 6 dagen bellen zagen we elkaar face to face) Nee hij kon het probleem niet oplossen, het lag aan de film. FUUCCKK!! In de tussentijd was ik al in de zaal geweest, praatjes houden om de boel rustig te houden. Maar nee toen moest ik toch echt vertellen dat de film alleen gedraaid kon worden zonder ondertiteling. Mijn oplossing was, mensen laten gaan en met hun kaartje een andere film bekijken. In de tussentijd, crashte ticketsale, ging er een belangrijke q&a fout en toen kwam Hrónn binnen.....om mij te vertellen dat Bjork in de zaal zat. Op dat moment kon ik wel door de grond zakken. Bjork is belangrijk voor Riff, sinds het begin support zij het festival. Daarnaast was Hrónn als enige niet overtuigd van mijn kunnen en tja als zij komt net op het moment dat alles mis gaat.......Uiteindelijk kwam alles goed, klotsende oksels dat wel!

Ik ben het typ “Ook al ben je de koningin voor mij ben je hetzelfde als ieder ander” Nu heb ik tijdens Riff ervaren dat sommige filmmakers een tikkeltje arogant zijn. Het mooie is, de ‘gouwe ouwe’ zijn geweldig leuk en de nieuwe aiaiaiai. De film “ Mis Violence” by Alexandros Avranas. Wat een figuur!! Als je een film als deze maakt moet je wel een beetje geflipt zijn. Ja het was een goede film. Hij was een belangrijke gast. Alles moest perfect zijn. Maar ik geloof in Karma...hahaha. Hij wou een presentatie doen voordat de film begon. Ik nam hem mee naar de zaal, vertelde hem hoe alles werkte, waar hij op moest letten, hoeveel tijd hij had. “But you are coming with me?” Well I am not a q&a presentator, and I am not made for this I think. “So you are coming with me” Voordat ik het wist stond ik op het podium een presentatie te doen met hem. Out of the blue, geimproviseerd. De film begon, en ja bij deze film zijn de eerste 15 minuten essentieel. Ijslanders komen standaard 15 min te laat...Ja voel je hem aankomen?? Na 8 min stond de meneer de filmmaker voor de deur en weigerde zijn eigen publiek!!! “No the beginning is important you are to late, so you can not go in!” Ik bleef lachen en had een nieuw probleem op te lossen. In het midden van de film, crashte de film! Tijdens de q&a ging alle techniek op hol.......ja wie goed doet, wie goed ontmoed. 
Het zijn en blijven mensen.

Voor het festival was ik veel in contact met Simon Brook, zijn vader Peter Brook, heeft een belangrijke rol gespeeld in de filmwereld. Zijn vader is groots en hij is onderweg. Het email contact was los en spontaan, aardige vent dacht ik. Toen ik hem ontmoette was hij eerst verbaast dat hij mij zag in de “bioscoop” You are working here? “I am working every where!!” Met hem heb ik hele gesprekken gehad over films maken, over docu’s, over Ijsland. Zo kan het dus ook.

Tijdens het festival barsste het natuurlijk ook van de feesten. Ja ook wij moesten onze koppies laten zien. Als ik om 1 uur in de nacht Háskóla uit liep kon ik nog ff doorrollen naar een feestje. Het leven was zwaar. Het waren allemaal chique feestjes, met belangrijke mensen, nee ik voelde mij hier toch niet helemaal thuis. Waar ik wel echt naar uitleefde was de “closing ceremony” Eigenlijk moest ik werken, maar ik had zoveel gewerkt en voor mij was dit de eerste keer dus jawel.....er kon geruild en geschoven worden en ik kon gaan. Gala.....Mijn haar jaren 40 stijl opgerold, jurk aan, hakken aan, Pablo aan mij zij en daar gingen we dan. Nee nee maak geen illusies voor ons geen limo’s geen ellelange rode lopers...Nee dit is Ijsland. Wandelen in de kou, een korte rode loper en bewaking die vroeg wie wij waren. Potverdorie ik werk al sinds februari voor Riff menneer!! We kwamen binnen in de oude prachtige concert hal en hoppa meteen moesten we backstage. Backstage? Ja we moesten allemaal backstage. Wij waren Riff, wij hadden dit festival neergezet dus in de openingsspeech van Hrónn zouden wij allemaal genoemd worden, de mederwerkers van Riff. Pfff als ik dat had geweten! Backstage zaten de award uitreikers, de burgermeester van Reykjavik, Bjork, bekende Ijslanders muzikanten en wat belangrijke mensen in de filmwereld die ik niet echt ken. De gordijnen gingen open en één voor één kwamen wij naar voren. Daar stonden we dan op een podium, voor ons een zaal vol.....vol met allerlei mensen maar we konden niets zien we werden verblind door camera’s. Op dit moment realiseerde ik mij, dat ik mee gewerkt had aan een Internationaal Festival, het is misschien niet het grootste festival maar zeker niet het kleinste. Ik had samen met 19 andere collega’s dit neergezet. Ik was blij, het was over, het was een succes en dit was een waardevolle ervaring voor de toekomst. Ik was blij toen we naar onze plek mochten en we uit de schijnwerpers waren.

De ceremony zelf?? Voor mij was het 1 grote grap. Er ging vanalles fout, het was niet echt goed georganiseerd, nee dit had iets anders gemogen van mij 
Na afloop feest, feest, feest en nog eens feest!!!! We waren allemaal blij en opgelucht. Om eerlijk te zijn.....heel veel herinner ik mij niet meer van het feest. Ik was zozozozo moe dat elke glas wijn aan kwam als een bom! Tijd om naar huis te gaan, tijd om te slapen....uit te rusten...
Had ik dat even verkeerd!!! In de middag na het grote feest zat ik alweer vrolijk op het kantoor, rapporten schrijven, tips achterlaten, contacten beeindigen etc etc. Zo ging het een paar dagen door. In de tussentijd moest ik alweer een kamp voorbereiden en dingen in het huis regelen. Ik ben blij dat ik geen afscheid hoefde te nemen van mijn Ijslandse vrienden, die zou ik immers nog lang zien.....

Uiteindelijk zat er tussen Riff en een nieuw kamp 1 dag vrij. Ik sliep de hele dag! Gebroken was ik. Maar blij, moe en voldaan. Daarnaast heb ik een aanbevelingsletter in de pocket. :D
Dag Riff, bedankt Riff, Ik zou je missen Riff.....