Achtbaan deel 2!

Tja Ik was druk aan werk in Riff. Het festival kwam dichterbij en zoals ik al zei, echte haast kende ze niet. Hier daar hielp ik tussendoor WWF. Mensen oppikken van het vliegveld, na het hostel brengen, werken als hostel manager. Mensen wegbrengen naar BSI, rondleiding geven door Reykjavik etc. Maar het was toch best veel en er moest gewoon echt een persoon bij komen.

Ik sprak met Annet. Ik wist dat ze op dat moment geen werk had, geen school en een break uit Nederland zou haar goed doen. Toti zei ja, Annet moest korte bedenktijd maar zei ook JA. Ik kon het niet geloven. Mijn zusje, mijn jongere zusje kwam in Ijsland. Één van de dingen die veranderd zijn in mezelf is dat ik ondanks de afstand meer gebonden voel met mijn familie. Annet en ik hebben nooit echt de kans gehad om samen te wonen, om veel tijd samen door te brengen, nooit de tijd gehad om elkaar te zien op een andere manier. Hier zo Annet een jongerekamp gaan leiden en wat andere kampen maar er werd ons belooft dat we ook tijd zouden hebben om samen wat dagen door te brengen. De dag dat Annet kwam was ik door de dolle heen. Ze belde mij dat ze in de bus zat en mijn handen en benen trilde. Lopen naar BSI, de bus kwam aan en toen kwam het onwerkelijke moment dat ik Annet in mijn armen kon sluiten. Onecht, in één woord onecht.
We liepen naar mijn huis en Annet zou in mijn kamer verblijven. Gezelligheid! Natuurlijk moest ik Annet aan iedereen voorstellen en bepaalde figuren had ik al gewaaschuwd “Don’t F... with my sister because I will kill you”” Maar Annet is een grote meid en kan zichzelf prima verdedigen. Ik had mij ook wel voorgenomen niet te antwoorden voor Annet. Vanuit het kantoor werd mij vanalles gevraagd over Annet en wat het beste zou zijn voor haar mijn antwoord “Dat moet je aan Annet vragen daar kan ik niets over zeggen of beslissen” Het grappige was dat Annet dezelfde antwoorden gaf. Stelletje eigenwijze zijn we ook. Annet kwam aan op een woensdag en zou op een vrijdag alweer vertrekken naar het oosten van Ijsland. We hadden dus maar kort de tijd. We probeerde plannen te maken maar zoals dat in Ijsland gaat, dat heeft geen zin. Op donderdag moest ik gewoon werken en was er een feestje van Riff voor de sponsoren. Voor dit feestje hadden we 2 weken van te voren een meeting. Ik en Maria zouden dit gaan organiseren. Het moest een stijlvol feestje worden. Geen bier, wijn, worsten feest. Oke prima kan geregeld worden. Maria en ik een plan gemaakt, budget, mensen alles...maar 11 dagen lang hoorde wij niets. “We have time” Jawel op dag 11 of we ff snel dit en dat en zus en zo konden doen. Weg moet ons plan, weg met het woord “stijlvol’ Nee zoals Maria en ik het noemde Gipsy Iceland style. Rennen door Reykjavik heen om voor weinig geld veel te krijgen aiaiaiai waarom altijd op het laatste moment!!
Maar op donderdag was het feestje daar en Annet...jawel die heb ik meegesleurd! Het was zo tof om haar te laten zien waar ik werk, wat ik doe, met wie ik werk. Natuurlijk was ik blij als een kind en trots als een pauw op mijn zusje dus ik wou haar het liefst alles laten zien!! Het feestje ging door tot laat, typisch Ijsland. Helaas vrijdag ochtend was daar en Annet vertrok naar Eskifjorder. Tot over 2 weken zus!!!! Het was lastig haar naar 1,5 dag weer te laten gaan. Maar we waren dichtbij, konden gratis bellen en alles leek makkelijker vanaf nu.

Toen was het Cultural Night. Een groot event in Ijsland waar de straten vol zijn met bandjes en muzikanten. In elke hoek is iets van straattheater, overal gebeurd wel iets. Jeetje dit was groter dan de national day! Het werd afgesloten met een mega giga vuurwerk en als ik zeg mega giga dan bedoel ikook mega giga!!! Nee niet zoals een zielig nieuwjaar vuurwerk in Nederland aiaiaiaiaiaiaiai. Alsof er 10 bommen ontplofte, alsof er 3 vulkanen uitbarste, alsof de marine in mars aan het lopen was en dat allemaal tegelijkertijd. Dit was de dag dat Pablo mij mee nam naar zijn vrienden, die uiteindelijk ook mijn vrienden zijn geworden, wat er voor zorgde dat ik een leven kreeg buiten WWF. Ik leefde die avond, ik genoot en ik was intens gelukkig met het ontmoeten van nieuwe mensen, met nieuwe verhalen, met andere humor en jawel......bijna allemaal Spaans. Maar ik had een telefoontje van Annet. Ze was ziek en ze bleef maar overgeven. Voedelsvergiftiging? Griep? Even afwachten dan maar. Maar uiteindelijk bleef Annet overgeven en moest ze in het oosten naar het ziekenhuis. We waren 580 km van elkaar vandaan met de auto 9 uur, 200 euro voor een vliegticket voor een vliegtuig wat 3x per dag gaat. Ik kon niet naar haar toe. Dat was zooo frustrerend. Je zusje hier, in een vreemd land, alleen in het ziekenhuis. Ik had haar veel aan de telefoon en begon mij meer en meer zorgen te maken.
Roel haar vriend begon zich ook zorgen te maken. Hij besloot een ticket te boeken en vloog naar Ijsland. Mijn eerste reactie was....”aiaiai beetje overdreven misschien” Uiteindelijk was het dat totaal niet en was ik onzettend blij dat Roel er was.

Om een heeel lang verhaal korter te maken. Uiteindelijk op de dag dat Roel hier aankwam was de dag dat Annet werd ontslagen uit het ziekenhuis en werd overgevlogen naar Reykjavik. Het vliegtuig lande en ik en Roel wouden eigenlijk het liefst het vliegtuig in rennen. Maar nee geduldig moesten we wachten totdat Annet uit het vliegtuig zou komen. Wat ik er even bij moet zeggen is dit vliegveld....het was een lego vliegveld. Zo klein het sloeg eigenlijk helemaal nergens op. De bagageband was er meer voor de sier en paste nauwelijks in de ruimte. Ja we moesten er wel een beetje om lachen.
Vanuit het vliegveld brachten we Annet naar mijn huis. Ze zou daar een paar dagen moeten herstellen en dan moest ze terug naar Nederland. Wat er precies met haar aan de hand was wisten ze niet. Ze kon niet plassen, niet lopen, eigenlijk kon ze niets. We gaven haar kleine beetje drinken, tilde haar naar de wc, sliepen naast haar, gaven haar de medicijnen, praatte met haar, Roel en ik deden alles wat we konden maar het was zwaar. Na drie dagen had Annet nog steeds erg veel buikpijn en besloten we samen om terug te gaan naar het ziekenhuis in Reykjavik. Daar kwamen we eerst aan op de eerste hulp. Waar ze bijna 2 dagen is geweest. Ik ga niet in detail vertellen wat er is gebeurd wel kan ik zeggen dat ik mijn mening over Ijslanders begon te veranderen. Ik zei nooit ‘Vickingen’ vond ze helemaal niet zo rauw en hard. Nou.......dat vind ik nu wel. In het ziekenhuis werken zeker wel vickingen, zijn ze veel en veel te hard en ook nog eens arogant. Het was moeilijk om groot en sterk te blijven maar Roel en ik hadden beide onze eigen breekpunten. We zagen Annet alleen maar zieker worden, niemand wist wat er was, ze zeiden niets en behandelde haar ook nog eens als SHIT.
Annet kon niet lopen, niet op haar benen staan, ze kon niets. Dat zou ondertussen duidelijk moeten zijn maar toen we op de opname afdeling aankwamen vroegen ze of Annet even naar haar bed wou lopen. Ik ben omgedraaid en naar buiten gerend daar heb ik mijn moeder in totale blinde woede en paniek opgebeld. Ik wist niet dat ik zoveel woede in mij kon hebben. Maar deze dokters leken het allemaal serieuzer te nemen. Dus ik kalmeerde een beetje. Zoals ik al eerder zei Roel en ik waren een goede aanvulling van elkaar. Waar hij de dingen in Nederland regelde en contact hield met Nederland was ik voor de andere dingen. Na een aantal dagen geen douche was Annet hard toe aan een douche. Ik was in de mood “Niemand nee niemand raakt mijn zusje nog aan!!!!” Dus ook douche wou ik niet door doktoren of zusters laten doen. “ Als het niet mag zeg ik gewoon dat ik in Nederland de billen van bejaarden was hoor” Het was niet nodig ik mocht Annet douche. Daar stonden voor mij een paar witte rubbere laarzen klaar en een witte jas....Ik keek naar Annet, na de douche en na de rubberen laarzen en jas. JAA DAAG DIE IS GEK!!! Ik heb het niet gebruikt en het op mijn eigen zogeheette “Ellen manier” gedaan.
Ondanks alle pijn, alle frustratie en onzekerheid hadden Annet, Roel en ik 1 ding gemeen. Lachen en grappen maken. Dit hield ons overeind, dit trok ons er doorheen. Ik kan mij niet indenken hoe het is om met iemand te zijn die niet deze manier van verwerken heeft. Het moment is de douche was bijzonder, intens en heeeel grappig. Net zoals het moment dat Roel en ik ziekenhuis voedsel kregen en we van onze stoelen afrolden van het lachen!

Het moment van huilen kwam ook. Op Vrijdag ochtend stonden er 3 doktoeren om het bed van Annet. Ze vroegen haar het hemd van het lijf, onderzochten haar van onder tot boven. Uiteindelijk vroeg ik “Mag ik vragen waar jullie aan denken?” “We denken aan verschillende dingen, we weten niet wat het is, serieus is het wel” Ja dat had ik die ochtend ook gezien dat het serieus was, Annet was Annet niet meer. Haar vechtlust was weg, de spark in haar ogen was verdwenen, ze was een klein, dun, oud vrouwtje en ik denk dat ik ook voor Roel spreek als ik zeg dat ik op dit moment er van overtuigd was dat Annet daar zou overlijden. Opnieuw belde ik mijn moeder, wat was Nederland ver weg!! Op deze momenten had ik mijn familie zoooo nodig. “Ellen wil je dat er iemand naar je toe komt?” “Nee is niet nodig” Potverdorie waarom ik zei ik dat? Ik zou niets liever willen dan een arm om mij heen. Ik was alleen en ik zou mijn zusje gaan verliezen als we niet snel wat konden doen.
De dokteren wisten niet wat het was, we hadden contact met een dokter in Nederland en die bewuste vrijdag, zette Roel, Annet en ik alles in werking om haar tegen doktersadvies in naar huis te krijgen. Het kon ons niet meer schelen, de dokter in Nederland had gezegd dat Annet wel zou kunnen vliegen, dus dat was reden genoeg om haar naar huis te laten gaan. Zaterdag vroeg in de ochtend is Annet samen met Roel terug gegaan naar Nederland. Ik wou zo graag mee, ooooww ik wou zo graag helpen, steunen want Roel alleen met Annet laten vliegen vond ik toch ook niet zomaar ff niets.
Uiteindelijk kwam Annet veilig aan in Nederland, werd ze goed behandeld en was ze redelijk snel de oude. 1 ding is zeker mocht in mijn tijd hier ziek worden, dan moet ik zo snel mogelijk terug naar Nederland. De meeste klachten die Annet had kwamen van verkeerde medicatie/behandeling. Iets wat simpel begonnen was, was erger gemaakt dus door de medicijnen die ze haar gaven. Ze werd dus inderdaad steeds zieker en zieker puur en alleen maar door de medicijnen. Ja ik had inderdaad in Ijsland bijna mijn zusje kunnen verliezen.

Hoe naar deze tijd ook was. Het was intens en mooi op een gekke manier. Annet en ik zagen nieuwe kanten van elkaar. We ontdekten dat we erg veel op elkaar lijken meer dan we denken, we zagen dat sommige dingen in de genen zitten. Vechten, doorgaan en je kunt communiceren zonder woorden. Het heeft ons samen gebracht. Over Roel kan ik kort zijn “Zo zijn er maar weinig”

Vanaf dit moment bleef er een stroom van slecht nieuws uit Nederland komen. Mentale problemen, ziektes, nog meer ziektes, angsten, onzekerheid een terugworp naar het verleden en nog vele andere dingen in de levens van de mensen die mij zo lief zijn. Riff was afleiding, misschien zelfs een beetje te goede afleiding. Ik wou niet denken aan alle pijn in Nederland, ik wou niet voelen want ik miste mijn vrienden en familie zo intens, ik had ze nu zozozozo nodig. Ik wist dat terug gaan naar Nederland op dat moment niet de beste optie was maar ik wou zo graag! “Je kunt niets doen in Nederland” Is wat vele zeiden en dat is waar, maar weet je....Ik heb de tijd dat ik alleen wil vechten, alleen wil verwerken achter me gelaten en ik....ja IK had iemand nodig. Het ging niet om wat ik wel of niet kon doen in Nederland, het ging erom wat ik daar kon delen, de knuffel of de arm die ik daar kon krijgen daar ging het om.
Ik wou naar huis maar ik wist dat ik in mijn emotie zat. In de emotie van verdriet om alles wat er in Nederland bezig was. Maar ik gaf mezelf een aantal dagen bedenktijd. Ik wou niet beslissen vol in mijn emoties. Reykjavik is mooi en leuk maar Reykjavik is klein, je leeft in een bubbel, ookal in het een “stad” soms voel je je hier opgesloten en moet je uit de wereld. Dat was precies wat ik nodig had. Reykjavik uit!!!!!

Wonder boven wonder had ik mijn mid-term meeting in Solheimar.... Solheimar, daar is letterlijk helemaal niets. Het is een gemeente van gehandicapte mensen die enigsinds begeleid worden door mensen zonder handicape. Er wonen 100 mensen. JA IDD 100 mensen. Er was niets, het geluid van de wind en vogels, de zon op onze bol, overal waar je keek, velden, bergens en groen. Het was precies wat ik nodig had. Ik moest echt even uitblazen. Gelukkig kende ik één van de trainers van de aankomst training. Hij is het soort man waar je je direct bij op je gemak voelt. Hij weet de juiste dingen te zeggen of wanneer hij niets moest zeggen. Wat ik niet wist is dat hij van mijn situatie afwist.
Maria mijn lieve spaanse vriendin Maria was mee. Goh dat had ik ook nodig. In de bus zei Maria “Ellen, er gaat iets gebeuren ik voel ik, er gaat iets gebeuren” Ach jij muts er gaat helemaal niets gebeuren gewoon een paar dagen relax!! Maria noemt mij ook vraag Carry Bradshow, ondanks dat ik niet veel op mijn blog plaats schrijf ik wel veel en graag en Maria weet dat vandaar. “I feel it, you will find your mister big” Doe normaal ik zit in een shit tijd en het laatste waar ik behoefte aan heb is een man...................

Mr BIG had ik al eerder ontmoed. We waren een paar keer wat wezen drinken en elkaar tegen gekomen tijdens uitgaan. Ik kende hem niet echt en voor mij...de laatste man op aarde......Hij is lomp, grof en typische vent van Sex, veel drugs en Rock en Roll.................................
We kwamen aan en ik begon te lachen omg waar waren we!! Maar ik plofte in het gras, stak een sigaret aan, sloot mijn ogen en zuchte diept. “Why you are smoking?” Because I want “didn’t saw it before” Shut up just let me alone okay, I don’t want to discusse this “Lady relax!”
Ik wou niet praten, Ik wou niet denken, ik wou gewoon zijn, ik was hier om tot rust te komen. Het was een fijne relaxte meeting en na de eerste dag kwam de bewuste trainer naar mij toe. “Ellen, are you okay?” Natuurlijk antwoord ik dat het goed gaat dat ik mij goed voel.....Maar soms, soms kom je mensen tegen die dwars door je heen kijken. “Are you sure, How is your sister?” Ik brak....Ik brak totaal tot aan de grond. Ik huilde voor een uur, ik schreeuwde ik vloekte, ik vertelde dat ik naar huis wou, dat het leven mij steeds uitdaagde en dat ik niet kon blijven dat ik rust nodig had. Ik kon het niet langer. We praatte en praatte meer, ik werd rustig en kreeg mijn gedachtte op een rijtje. Fríman is zijn naam, hij wist er voor te zorgen dat ik besloot om te blijven. Terug gaan was geen optie, niet de oplossing, ik moest loslaten en proberen te genieten van de plaats waar ik was. Daarbij.....Ik was ver weg, ik hoefde alle ellende nu eindelijk niet van heeeel dichtbij mee te maken, ik kon nu makkelijker schakelen. Vanaf dat moment kwam de rust. Rust brengt openheid en openheid brengt gesprekken, gesprekken maken conecties...conecties zorgen....ja zorgen ervoor dat Maria ALWEER gelijk kreeg........

Tijdens de sessies werd er gesproken over onze angsten, over onze diepte punten, over onze mooiste momenten, over leer momenten en ga zo maar door. Mr Big was opeens niet meer zo ruig, door zijn grappen en grollen heen hoorde ik iets anders, iets wat ik herkende. Classclown, daar trap ik dus niet in.
Na intenste meetingen, spelletjes, veel eten, slapen, wandelen en intens genieten van de vrijheid van Solheimar was het tijd voor een feest. Maria en ik hadden van te voren al flink ingeslagen. Ja mijn motto was op dat moment “Weg drinken die handel!” Dit soort dingen blijven helaas bij mij altijd motto’s en nooit daden!! Maar we hadden een prachtige avond. Het begon met een warme hottub waar we wijn kregen terwijl we aan het badderen waren. Het water heerlijk warm, het gezoem van slapende vogels en een sterrenhemel, zo helder had ik het nog nooit eerder gezien. Ik kon de sterren grijpen, ik kon ze volgen met mijn ogen en ik droomde weg.....Weg naar een leven, ooit, voor enige tijd misschien een jaar, of iets meer zonder zorgen. Maar wil je actief blijven naar zo’n warm dromerig bad moet je toch echt ff een koele douche nemen. Ik was week, moe, lam en totaal ontspannen, nee geen feest meer voor mij. Nee Maria en de andere hadden andere plannen met mij. Letterlijk aan benen en armen werd ik naar de filmzaal getild. Het werd een hilarisch avond!!! Na een uurtje of 4 vol feest en drank besloten we terug naar ons huis te wandelen, Maria, ik en 3 mannen zwaar in de stemming voor een after party. Maar ik was zo ontspannen en zo moe na alle stress dat ik niet wist of ik het vol kon houden. Ik en Mr Big waren ondertussen druk aan de praat geraakt en ik moest toch echt nog ff 1 drankje doen met de after party in de mannenkamer. Ik kom binnen....ik ga op het bed zitten, mr big naast mij en vervolgens......donder ik zo in slaap!!!! Gezellig joh een after party met Ellen!!
Het besluit om in Ijsland te blijven was daar....en een Mr Big verhaal.................

De meeting was begin september en hij zo vertrekken in oktober. Top!! Geen emotionele verhalen, geen geschiedenis, geen liefdes verhalen of drama’s gewoon genieten van het moment. In de tijden van drama was het fijn om af en toe even tegen iemand aan te liggen, even niet te hoeven en even te zijn bij iemand die ver weg staat en niets weet. Hij gaf mij adem pauzes, afleiding, even kon ik alles vergeten. Filmpje hier, filmpje daar, schreeuwen tegen de wind in, uitgaan en ontzettend dronken worden, dansen totdat we neer vielen. Het was prettig om gewoon onbezonnen plezier te maken met een bepaalde afstand. Girls talk met Maria zorgde voor gesprekken van tranen met tuiten. Ik weet dat mijn familie dit leest dus ik zal niet in detail treden over deze gesprekken. Maar denk in......jagermeister, wijn, Reykja wodka, startend in jogging outfit, dansend op muziek en pratend over mannen. Voor mannen er is een verschil tussen liefde en lust, voor vrouwen tot op zekere hoogte, mannen zien rond reizen als een optie om verschillende culturen uit te proberen, vrouwen hebben tijdens reizen geborgenheid nodig, MAAR...nu klinkt het alsof mannen ow zo slecht en wij vrouwen een stelletje brave trutjes...Maria en ik ontdekten tijden deze gesprekken dat we misschien IETS te veel mannelijke hormonen hebben ;)
Goed genoeg romantiek, liefde, seks gepraat. Mr Big plande om langer te blijven.......tot.....tot aanstaande dindsag.

Zoals het de zomer was van festivals, van culturele dagen, van chaos, van emoties. De zomer die geen echte zomer was, de zomer die zo snel voorbij vloog. Er waren nog 2 dingen te doen. Riff festival.
Eindelijk was het moment daar, waar ik gewerkt heb sinds februari, eindelijk in september.....konden we knallen en kwam alles samen!!!
Next....riff verhaal...