Van Fashionista tot hippie en nog veel meer

Juli, Jawel het is de maand Juli en jeetje wat is er een hoop gebeurd. Eindelijk mijn laptop is weer gemaakt dus wie weet wat meer (heerlijke ) verhalen van mij. Afgelopen vrijdag was ik hier 6 maanden, op de helft maar de tijd vliegt zo ontzettend snel voorbij. Ik herinner mij als de dag van gister het afscheid op Schiphol met mijn moeder en zus bijna een week geleden had ik afgescheid op Schiphol met lieve Joyce.........

In mijn laatste verhaal beloofde ik jullie bij te praten over mijn avonturen van toen....aiaiaiaiai dat is even hersenen kraken maar ik ga het proberen om jullie te updaten....ga er lekker voor zitten met thee of koffie misschien iets te snaaien en veel plezier. Reacties zijn natuurlijk weer welkom (me verie mugge laik, mai englies is getting better evverie dee)

24 april was volgens mij de dag dat Debbie kwam. Jaaaa eindelijk even Nederlands, eindelijk even nieuwe energie, iets vertrouws wat keek ik daar naar uit. En als je iemand in een groep met verschillende (rare) mensen kunt neerzetten dan is Debbie dat wel. De maanden waren voorbij gevlogen maar toch heb je vaak genoeg momenten dat je even je vriendinnen wil bellen en wil kletsen. "Ja die gekke neger zit achter mij aan, oowww nee echt wat heb je nu weer gedaan!! oow ja ik heb echt een dansverbod nodig etc etc" dat zou je soms gewoon even willen doen maar dat is niet 1 2 3 mogelijk en nu was dat voor een aantal dagen wel zo. Drank gekocht, kamer opgeruimd, klein kadootje erbij en ik was klaar om debbie op te halen!!!!

Vele van jullie, misschien wel iedereen, kennen All you Need is love. Mensen rennen na elkaar toe, knuffelen elkaar lachen en huilen tegelijk....Oke hou dit beeld vast het typische "All you need is love"

Wachten, daar ben ik na een halfjaar toch vrij goed in. Daar kwam een flybus, geen Debbie, nog een bus....weer geen debbie, ik was er nu toch we klaar voor.............................
zag ik nou Debbie of niet.....oke misschien nog niet. Maar daar hoor ik toch echt een bekende NEDERLANDSE stem!!!!! jooeeehooooeeee rennen en rennen en knuffelen en lachen en jaaaaahhaaa je bent er!!!!!! ooww wat was ik blij! Vanaf de eerste minuut was het als vanouds. Oud en vertrouwd dat is hoe mijn vriendschappen nu zijn.
Vanaf het alle eerste moment was het weer zoals het was. Lachen gieren en brullen!!! Huilen van het lachen, knorren, boeren en scheten. Jawel alles erop en eraan!

25 April is de eerste dag van de zomer in IJsland ( de zomer moet nog steeds komen hier!) Zoals elke nationale dag, is alles en iedereen VRIJ! supermarkten gesloten, kantoren gesloten, tankstations, alles alles ja ALLES. Maar uitgaan dat kan dan weer wel, want feesten dat doen IJslanders graag. Debbie kwam dus op een goed moment. We waren net een stelletje pubers. Bijpraten over mannen, roddelen over mijn huisgenoten, drinken, eten, snaaien op mijn kamer die voor 2 personen toch eigenlijk best klein is. Zoals oud en vertrouwd hoor te zijn belandde ik bijna dagelijks in een lachbui waar ik nauwelijks uitkwam. Ja leuk hoor ik je denken. Nou zo leuk is dat niet, je kaken doen pijn, je buikspieren trillen, de tranen rollen over je wangen en het geluid wat je uitkraampt is vreselijk. Alle gekheid op een stokje...het was heerlijk!

Natuurlijk wou ik Debbie het liefst alles van IJsland laten zien maar dat is vrij onmogelijk in een paar dagen maar toch denk ik dat ik haar veel heb kunnen laten zien. Om te beginnen heb ik haar een aantal highlights van Reykjavik laten zien. De trip begon bij LaundryBar. ooww daar zaten we dan in het Nederlands te praten over de meest vieze onderwerpen onder het genot van een broodje vegaburger. Debbie heeft op z'n IJslands kunnen shoppen, het Reykjavikse uitgaans leven gezien dat is hoe het begon. Vervolgens zijn wij naar Hvergardi gegaan ( ja ik praat hier vrij veel over dus dit is een link en dan weet je waar ik over praat http://www.reisgraag.nl/vakantie_ijsland/hveragerdi/) We hebben daar een korte hike in de heuvels gedaan. Het is daar zo mooi en rustgevend en het is enkel 45 km van Reykjavik. Het leven daar is anders, het landschap daar niet te vergelijken met Reykjavik. Het was een redelijk mooie dag, de zon scheen en de wind was er zoals gewoonlijk. IJslandse wind zou je nooit in de steek laten. Er was veel lang gras en riet en taadaaaa even languit in het gras, ik voelde mij vrij en relax liggend in dit gra De middag werd natuurlijk afgesloten met IJslandse koffie die ik eigenlijk nog steeds niet te drinken vind.
Wat vele mensen doen vanuit Hvergardi naar Reykjavik is liften. Debbie en ik zijn dan ook liftend terug gegaan.

Daarna hebben we 2 dagen de trip "zuidkust" gedaan. Ik heb deze trip al verschillende keren gedaan maar het blijft mooi. Voor Debbie natuurlijk de eerste keer, maar voor mij is het vooral zo bijzonder om te zien hoe het landschap elke keer weer blijft veranderen. Xavier was onze chauffeur. Hij was hier ook als evs en is vervolgens blijven plakken om te werken als chauffeur. Hij zoekt altijd alle weetjes op, weet meer dan wie dan ook in de bus dus gegarandeerd lol maken! In deze trip kun je 3 watervallen zien, we zijn naar een canyon geweest, een korte hike in een nationaal park, black beach, kliff op black beach, glacier lagoon, glacier beach en natuurlijk niet te missen te grootste gletsjer van Europa, engelse naam Solheim. Elke keer weer, word ik sprakeloos, elke keer als de wind hard waait voel ik mij zo klein, elke keer weer adem in de lucht in en hou ik van IJsland. Wij hadden veel geluk bij Glacier Lagoon. Er waren ontzettend veel grote blauwe ijsblokken, het was zo prachtig. Debbie gezicht sprak hier boekdelen, ja zij was op deze plek geloof ik ook wel onder de indruk. Deze dag heb ik zelf ook een aantal nieuwe plekken gezien. Het gevoel valt met geen pen te beschrijven, foto's zeggen niet genoeg wat ik wel kan zeggen....Het voelde fantastisch om het met iemand die je liefhebt te kunnen delen. Die avond sliepen wij in een chalet met om ons heen........bergen, vogels, velden en...niets deze plek was rustgevend ik heb erg lang voor het raam gestaan en naar buiten gekeken een moment waarop ik mijzelf moest knijpen "ja ik ben in IJsland en ja Debbie is hier
Die avond in bed voelde ik mij moe maar voldaan en natuurlijk had Debbie die avond de lolbroek aan. OOOOOWW ik piste bijna in mijn broek van het lachen om onze vieze grapjes. Toen ik echt moe was en mij omdraaide om te gaan slapen hoorde ik een geluid wat leek op het kloppen van een hart. Ik spitste mijn oren iets beter...ja het leek echt op een kloppend hart "Debbie hoor jij dat ook? Ik hoor iets wat lijkt op een kloppend hart" Toen begon Debbie te lachen. Hahahahahaha Ja muts dat ben ik! Debbie had een lied in haar hoofd wat begint met het kloppen van een hart! Ja het was een zeer geslaagde trip.

Vervolgens hebben wij een auto gehuurd en wie was mevrouw de chauffeur? Debbie?? Nee nee die had vakantie, Magnus dan? Nee die moet je betalen als je zelf iets wil ondernemen. Mevrouw E. de Reus!! Voor alle mensen die dachten dat ik dat nooit zou doen. LEKKER PUH! ik heb toch lekker rond gescheurd in IJsland. Het was zo fijn. Eindeloze wegen, langs de kust rijden, het was prachtig weer, het landschap verkleurde elke keer weer. Verdwalen in IJsland is niet zo'n ramp, want ja ik moet toch wel een beetje werken aan mijn coordinatie, of eigenlijk gewoon een goede kaart kopen :) De trip van deze dag heette "reykjaness" Eigenlijk rijd je langs de kust van de penusualla waar Reykjavik in ligt. Van "witte" stranden naar groen en blauw water, geotermisch gebied met alle kleuren van de regenboog en de geur van rotte eieren die ik ineens zo erg niet meer vond als 5 maanden daarvoor. Visserdorpjes en vuurtorens, ja met een auto door IJsland rijden geeft je het ultieme gevoel van vrijheid.

Maar aan al het moois komt een eind, dus er kwam ook een moment dat Debbie weer moest vertrekken. Haar laatste avond hier was een balonnen gevecht met mijn huisgenoten. Er was een feestje geweest met balonnen en onder het mom van "Je moet het kind het in jezelf nooit verliezen" Eindigde dit feest natuurlijk in een ballonnengevecht!! Gillen, krijsen, knallen, slaan, stampen, schreeuwen, lachen en alles eruit gooien....het was een typisch World Wide Friends moment en een mooie afsluiter voor Debbie's verblijf hier.

Een paar dagen met een goede vriendin was erg fijn maar ik werd een beetje bang voor mijn terugkomst naar Nederland want ik merkte in mijzelf een aantal kleine simpele veranderingen. IK ben mij hier veel bewuster geworden van de wereld waarin wij leven. De natuur, het klimaar, het mileu en ga zo maar door. In Nederland gaf ik hier letterlijk niets om. Glas en papier oke dan kon ik zo nu en dan nog wel scheiden maar als ik chemische spullen ergens naar toe moest brengen "nou laat maar lekker zitten hoor" Klimaat opwarming is iets voor later" de natuurlijk is nog steeds groen" Ja idd een echte city girl die er ook niet heel erg problemen mee had om zo nu en dan gewoon wat op de straat te gooien. Die tijd is voorbij....Elke nieuwkomer hier krijgt een uitgebreide "Ellen leert je recyclen les" en als je het niet goed doet komt de recycle politie op je dak! vet en andere chemische rommel word ABSOLUUT niet door de wasbak of wc gespoeld want het water hier is heilig ja!!!! Iets hier op straat gooien is voor mij iets onbegrijpelijks want kijk om je heen waar je woont!! Dat doe je gewoon niet. Hier, ja hier in IJsland kun je goed zien en voelen wat klimaatverandering doet. Je ziet de prachtigste dingen verdwijnen of juist ontstaan. Alles wat je ziet kan dan wel heel mooi zijn maar zoals een glacier lagoon...aai dat is het vervolg van aarde opwarming. Hier ben ik mij heel bewust wat er in de wereld gebeurd, wat de mens doet met het mileu en hoe er natuurlijke veranderingen zijn. Iets waar ik eerder nooit aan had gedacht.

De dagelijkse foundation, oogpotlood, oogschaduw, mascara, lipgloss, nepnagels met nagelak hebben nu plaats gemaakt voor....een inmini beetje foundation mascara en zo nu en dan een lippenstift.

Eten zomaar weggooien is verleden tijd, al ben ik er nog steeds wel beter in dan de rest hier in huis want ik ga geen restjes eten van 3 dagen oud dat gaat mijn buikje net iets te ver!!!

Ook merkte ik dat ik niet meer zo gehaast ben, alles gaat op z'n tijd, plannen is er niet echt meer bij want veel zin heeft dat hier niet in IJsland. Stress ken ik (helaas) nog wel maar dat laat je soms ook even voelen dat je leeft! In vele dingen merkte ik dat ik rustiger, opener en een grote verandering voor mijzelf is toch wel dat ik meer knuffel of mensen sneller aanraak. Ik ben mij heel bewust van alles wat ik om mij heen zie en alles gaat direct naar binnen. Ik ben gewend geraakt aan de wind die hier steeds is, ik ben gewend geraakt aan de tempraturen en met al die dingen samen dacht ik zeker een week "ohoooooohhh hoe ga ik dat doen in Nederland"

Toen Debbie vertrok was het 2 weken werken in RIff kantoor (en.riff.is) daarna 2 weken heerlijk ontspannen werkkampje in Hvergardi, 1,5 week werken en dan zou het zover zijn op naar Nederland.

In de 2 weken nadat Debbie vertrok heb ik veel heel veel tijd doorgebracht met leuke dingen doen. Musea hier musea daar, opening hier opening daar, concert hier oooww en ook daar, gitaar spelen, hardlopen, zwemmen, afspreken met IJslandse vrienden ik was OVERAL. Nu denk je waar haalt dat mens het geld vandaan? Als vrijwilliger word je heeeel slim en weet je precies waar dingen gratis zijn en waar niet. Een opening heeft altijd gratis wijn en bier dient erg goed voor als je op vrijdag avond uit wil gaan. Je loopt met een strak gezicht naar binnen, je bluft een beetje over wat jij doet, je vind de expositie heeeeeeeel interresant en natuurlijk weet je iets positiefs en iets negatiefs te zeggen. Jawel mensen nemen je dan serieus en de wijn of bier in binnen. Ik zou poker moeten gaan spelen als ik terug ben! Musea? Er valt altijd wel korting te regelen, gratis binnen komen? Je bent een vrijwilliger die goed doet voor het land en 1 van je projecten gaat TOEVALLIG over dat museum heel simpel. Groepskorting ook zo'n ding meestal boven de 6 mensen ofzo..maar hoezo ben je geen groep als je met 4 bent? Bluffen dus! Deze tijd vloog voorbij. Zo snel dat voordat ik het wist ging ik naar Hvergardi.

Een beetje zenuwachtig was ik wel, ik had dit kamp nog nooit geleid en alles word voor je geregeld. Dat betekend dus dat ik zelf niets hoefde te plannen en niet wist wat mij te wachten stond. Wat dat betreft blijf ik toch echt een Nederlandse...ik wil graag de controle houden :) De eerste week was ik al enige leider en dan andere week zou Marta mij komen helpen.
De groep was stil maar erg leuke aardige mensen. Een mexicaan, 2 Ieren, een Rus, Koreaanse en een Belgische. Eigenlijk een aparte combi die je hier niet zo heel veel tegenkomt. Ik organiseerde spelletjes, culturele avonden en motiveerde ze om naast het werk niet in bed te gaan liggen maar ook iets te gaan doen.

Wij gingen werken in kassen met tomaten en komkommers, daarnaast konden wij gebruik maken van de facaliteiten van de gezondheidskliniek. Dat betekend dat wij daar konden eten ( G E W E L D I G G E Z O N D!) eten ik hou er van! wij konden er zwemmen in een prachtig zwembad en gebruik maken van de fitnisruimte. He bah wat ik heb ik toch vervelend werk!

Ik wist niet dat ik groene handjes had maar die heb ik zeker wel!!! Zo leer je nog eens iets over jezelf. Tomaten plukken, knippen, planten, ophangen, vervangen etc etc etc wat een werk zeg! hetzelfde verhaal met de schurende pijnlijke krassen gevende komkommerplanten!! bahbah! Maar de eerste week dacht ik bij mezelf ik kan dit werk wel eeuwig doen, niet denken, geen stress gewoon doen. Iedereen kreeg elke keer handschoenen en dingen om je kleding te beschermen ik heb dit wel te verstaan 1 uur volgehouden. Ik hou niet van dat ingepakte en zeker niet van rubbere handschoenen, deze fashioniste gooide alles overboord en werd heeeeeeeeeeeeeeeeel smerig zwart en groen!!! 1 dag zat ik letterlijk van boven tot onder, onder de modder en smeer maar wat heb ik er van genoten! De tweede week kwam Marta, haar laatste week in IJsland en wat was ik blij dat we samen zoveel tijd konden doorbrengen. 2 maanden lang waren wij veel heel veel samen geweest, hadden we veel samen beleeft en gedaan. Een nieuwe vriendin in mijn leven. We hebben rondgerend met winkelkarretjes, optredens gegeven voor mijn werkkamp, een modder gevecht gehad en gezeten in een koude rivier met een warme plek waar we vervolgens onze billen verbrandden. We hebben de prachtige Snaefelsness tour gedaan en vooral ontzettend veel lol gehad. Voordat ik het wist was onze week over en bracht ik Marta naar de bushalte om haar uit te zwaaien.

Ik heb ondertussen meer dan 30 mensen zien komen, meer dan 10 mensen zien gaan en dit was de eerste keer dat ik iemand wegbracht maar ook dat ik even een traantje moest laten. Onze vriendschap groeide snel en was echt en ik mis haar nu ook. Maar.....het mooie is dat ik eigenlijk wel zeker weet dat ik haar weer ga zien. In het mooie zonnige Tenerife.

Nadat Marta vertrok en het leven hier weer terug kwam naar hoe het een tijd geleden was besloot ik het anders te gaan doen. Ik wist nu wie mijn vrienden waren en wie niet, ik wist nu wie ik kon vertrouwen en wie niet en ik wist wat ik wou. Deze tijd tot aan Nederland bouwde ik echt mijn eigen leven op. Niet meer steeds eten met iedereen want na 6 maanden wil je eindelijk wel eens eten wanneer jij dat wilt, eten wat jij wil of niet eten als je echt even geen honger hebt. Ik ging zwemmen alleen, hardlopen na mijn werk en kocht de gitaar van Martin. Het blauwe huis waar veel ontzettend lieve relaxte en grappige Spaanse mensen wonen werd mijn 2e huis. De plek waar ik mij even terug kan trekken, waar ik even gewoon Ellen kan zijn. Waar geen vragen zijn, waar geen mening is, waar roddels niet voorkomen. Ik merkte nu aan alles dat ik er aan toe was om terug te gaan Nederland. Even gewoon even weg uit deze organisatie.

De laatste 2 dagen was ik toch echt aan het aftellen ooooow wat keek ik er naar uit om Nederlands te praten, om lekker te eten, goede wijn te drinken maar vooral om iedereen weer even te zien en vast te houden. Na 6 maanden hier realiseerde ik mij dat ik vooral mijn familie vaak mis. Niet op een slechte manier, maar ik zou zo graag alles willen delen.

Veel hoefde ik niet mee te nemen want ik wist dat eigenlijk alles wel thuis bij mijn moeder was maar jezus wat was ik toch onrustig. Ruim op tijd alles gepakt en gedaan zoals gewoon goed georganiseerd maar ppfffff wat een onrust want reizen met praktisch geen bagage is vreemd! Eindelijk kon ik IJsland van bovenaf zien. In deze tijd van het jaar is het 24 uur licht en kon ik dus alles zien. De bergen, de zee, de vulkanen, de gletsjer en ja dat ding is echt GIGANTISCH!! maar ow wat ben ik toch op een mooi eiland beland.

Maar ineens.....ja daar ja daar zag ik groene vierkantjes, een rechte zee, geoganiseerde blokken met huizen my god!! wat een verschil met IJsland. Ik begon te lachen want het zegt zo ontzettend veel over beide landen als je het van bovenaf ziet.

Het vliegtuig land, ik wacht rustig met alle tijd tot ik mijn plaats kan verlaten, ik kijk om mij heen "home sweet home" Ik hoor IJslanders schreeuwen " AMSTERDAM AMSTERDAM" en ik begin te lachen. Ik kan dan misschien gek zijn van IJsland, maar er zijn genoeg mensen gek van Nederland. Uiteindelijk stap ik uit het vliegtuig en dan......JEZUS FUCKING TYPISCHE NEDERLANDSE HITTE!!!!! ja dat...dat was het eerste wat ik dacht.

Dan kom je in de vluchthaven aan......aiaiaiaiai wat een mensen wat een drukte, wat een geren. Maar nee haasten dat deed ik niet. Ik wist dat er mensen op mij stonden te wachten maar dat komt echt niet op een min of 5 of meer aan. In alle rust ging ik na de toilet want dat is iets wat ik altijd moet als ik land. PIESEN ALS EEN REIGER!!!! Maar steeds dichterbij de aankomsthal ging mijn hart toch wel kloppen.."doe eens normaal joh!!" dacht ik bij mezelf maar ik kon het niet helpen mijn hart ging tekeer, mijn handen trilden en ik was nat van het zweet! aankomsthal, hoek om en........niemand....Desire, Marion en mijn zusje Annet kwamen mij halen maar ze waren nergens te bekennen. Oke nog een keer kijken, nee niets....nog een keer...Oke ik zie 1 ik zie 2, is er misschien een 3? nee ik zag geen 3. Achja misschien zijn ze aan het parkeren, staan ze in de file ik zie het wel. Ik besloot om naar buiten te gaan, weg uit de drukte, weg uit het geren. Daar heb ik eerst 10 min gezeten en toen besloot ik Desire en Annet maar eens een berichtje te sturen. Ik zat rustig en wist dat hoe dan ook, ze zouden een keer komen. Ik had geen haast ik moest eerst weer wennen alles wat ik om mij heen zag. Na 20 minuten had ik Desire aan de telefoon en zag ik ze aankomen lopen. Annet voorop....en jawel weer een "All you need is love moment" oowww wat was ik blij dat ik deze 3 ontzettend lieve mensen eindelijk weer even kon knuffelen en kon zien.

Onderweg naar huis leek alles zo nieuw maar ook zo vertrouwd. Toch voelde ik mij even heel vreemd. Het allereerste wat ik deed een broodje eten en een verse fruitsap drinken bij La Place. Desire is een geweldige chauffeur en moest natuurlijk alle "binnendoorwegen" van Nederland laten zien hahahaha. Maar na het geweldige broodje en de sap gingen we dan onderweg naar Ulft. Ook dat was zo fijn, de deur ging open en eindelijk na 6 maanden zag ik mijn moeder weer. Zo anders dan even skypen. Natuurlijk in de avond kwam bijna iedereen wel even langs om Hallo te zeggen. Voordat ik het door had was het donker. "wauuww het is donker" ik vond het nu ineens iets wonderbaarlijs iets prachtigs en ik kon het zooo waarderen. Toen iedereen naar huis was en mijn moeder in bed lag zat ik buiten op de grond naar de hemel te staren. Ik was thuis maar ik voelde vanalles : vreemd, vertrouwd, verdrietig, blij, verdwaald dus ik besloot om te gaan wandelen maar verder dan 10 minuten kwam ik voor dat moment niet want Ulft was even heel vreemd voor mij.

Op vrijdag kwam de eerste uitdaging: Met de trein naar Arnhem, eerst naar Annet, dan naar Iris om feest te vieren bij Daddy Yankee. Aangekomen in Arnhem merkte ik dat ik echt even in een cultuurshock zat.
Iedereen duwde elkaar practisch de trein uit en toen ik eenmaal buiten stond moest ik even om mij heen kijken. Ik was in de stad die mijn thuis was, ik was in de stad waar ik al 5 jaar lang alles kan dromen en nu....nu voelde ik mij beklemt en angstig. Ik keek om mij heen, mensen duwde mij aan de kant, na enkele sec kon ik dan ook verstandig besluiten om even adem te halen aan de zijkant. Vervolgens realiseerde ik mij dat ik natuurlijk met de trap naar beneden moest. Ja als ik het zo beschrijf moet ik lachen wat een verdwaalde toerist!!! Oke de trap af, ik moet de trap af. Eenmaal beneden...."Annet, shit waar is Annet....Annet???" Al snel vond Annet mij maar voor mij leek het uren te duren. Ik was echt even totaal in de war en verdwaald. Oke Ellen we gaan met de bus...''prima geen probleem voor mij' wat uiteindelijk wel een probleem leek te zijn. Je moet namelijk en je bagage mee nemen, uitloggen en ook nog eens heeeeeel snel zijn, voor deze verdwaalde toerist was dat even te veel. Wat was ik blij dat Annet mij bijstond. Na een tijdje besloten we dan ook vanaf haar huis niet met de bus naar Albert Heijn te gaan maar lopend. Ik kon Arnhem weer zien en adem halen.

1 stap in de Albert Heijn en daar zag ik de eerste bekende. Danny, mijn broer die ik erg lang niet gezien had. Rustig zei ik "Danny...Danny" en hij vloog mij om mij nek en lang hebben wij elkaar vast gehad. Wat was het goed om hem te zien! We spraken dan ook af als ik tijd zou hebben dat ik hem zou opzoeken. In de appie moest ik natuurlijk dingen kopen waar ik echt zin in had. Broodjes, jaaa lekkere broodjes, ooww en wacht niet te vergeten broodje bapou!! jaaaaa oooww en wacht ja meloen een goede meloen ooww neee en weetje sap een lekker sapje....ow soep en geitenkaas!! joeehooee I was in Paradise!!!! Uiteindelijk hadden Annet en ik niet echt honger, misschien van de spanning, misschien omdat we juist zo blij waren om tijd met elkaar door te brengen! Van Annet onderweg naar Iris voelde ik mij al minder verdwaald. Arnhem is een mooie stad dat is wat ik dacht. ooowww IRIS I AM COMING! toen de deur open ging het zoveelste "all you need is love moment" Ja Robert zou het maar druk hebben met mij in zijn show!!!!! Het voelde alsof ik niet was weggeweest. Lachen gieren brullen natuurlijk en de eeuwenoude vraag "wat moet ik aan?" totaal opgedoft en vreemd van mezelf gingen we dan eindelijk naar Daddy Yankee!!!! Wat een avond, wat een show, wat fijn om terug te zijn. Mijn kaken doen nog pijn van de glimlach die ik de hele avond had!

De volgende dag moest ik natuurlijk het totaal nieuw ingerichte huis van Joyce bekijken en ja als ik er dan toch ben "Kun je ook even mijn haar verven?" hahahaha natuurlijk kan ik dat! Tot zondag heb ik tijd doorgebracht met Joyce, we hadden elkaar zoveel te vertellen, zoveel uit leggen, zoveel te lachen, tijd valt niet in te halen maar het leek alsof we dat wel aan het doen waren. Het voelde zo goed om Familie, Annet, Iris en Joyce te zien en het was pas het begin. Zondag, Zondag ging ik eindelijk onderweg naar Soraya. Natuurlijk om Soraya te zien want ook die had ik zo gemist. Mijn moeder, mijn zus, mijn vriendin, mijn adviseur, mijn coach, mijn wijze raad in nood, mijn paardrijdjuf. Op de paardenstal was veel veranderd, maar tussen mij en Soraya niets en dat was het belangrijkste. Meteen die zondag zat ik met mijn dikke billen op het paard. Ow wat had ik dat gemist. Niet denken, concentreren en in een andere wereld zijn, rust en gevoel dat betekend paardrijden voor mij. De geur van de stallen, het geluid van de paarden ik hou er van en zou nooit zonder kunnen. Natuurlijk viel er met Soraya ook veel te bespreken en daar zijn wij erruuggg goed in. Beide missen we dingen van de Sloetstraat maar beide zijn wij ook blij met hoe de dingen nu zijn. Soraya was altijd van " ik heb niet veel nodig" en met mijn leven hier heb ik dat nu ook. Soraya is lang in Finland geweest wat veel gemeen heeft met IJsland. Het waren heerlijke dagen bij Soraya en ik had zo langer kunnen blijven! Ik had mooi weer verwacht dus er moest natuurlijk ook gebbq worden. Dat gebeurde bij Renate en Richard wat natuurlijk weer eindigde in een ouderwetse stoeipartij vol gillen krijsen en blauwe plekken!!!! Nogmaals..."het kind in jezelf moet je nooit verliezen"

De volgende stap was Wodka Woensdag in Arnhem met Debbie. Vol Wodka was deze woensdag niet maar genoten heb ik natuurlijk wel. Lachen, gieren, brullen, zingen, dansen en gek doen dat is waar de Wodka woensdag voor mij voor staat. Met Debbie had ik helemaal het gevoel alsof ik haar gisteren nog had gezien.

De tijd vloog zo snel voorbij! De volgende dag kwam Tante Alie en Oom Wies, die zullen mij altijd en overal blijven volgen en steunen. In de ogen van hun zag ik trots en blijdschap en ook ik was zooooo blij om hun te zien. Begrijp mij niet verkeerd ik ben blij met alle mensen om mij heen, met alle vrienden familie, maar bij Alie en Wies voel ik altijd herkenning. Het was echt heel goed ze even te zien.

Op vrijdag kwam de uitdaging "op naar pannerden met de auto" Voor autorijden ben ik niet meer bang, sinds ik hier een aantal keren gereden heb. Maar de Nederlandse snelweg is voor mij toch een verhaal apart. Maar al erg snel bereikte ik het huis van Jan zonder problemen, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de eindelozen wegen in IJsland met een prachtig uitzicht alsof je in een film zit. Hier was niets veranderd. Helemaal niets. Ik vind het belangrijk dat Jan een deel uitmaakt van mijn leven, dat hij weet wat ik doe, waar ik ben, dus ik had een stapel foto's voor hem geprint en ik weet zeker dat die nu trots van hand tot hand gaan. Op de terug weg besloot ik een andere route te nemen. Langs de bossen, weilanden over een 80 km weg. Hier genoot ik van. Raampje open, muziekje aan, lekker rijden en om je heen kijken. Even mezelf knijpen...Ja ik was echt weer even terug in Nederland.

Die avond was het tijd voor ''Hello, goodbye" Mijn familie had dit voor mij georganiseerd ( al houden ze ook wel zonder reden van een feestje hoor) De avond was geslaagd. Vaak keek ik om mij heen en realiseerde ik mij voor de zoveelste keer......dat ik echt een ontzettend lieve fijne familie heb. Dansen, zingen, schetteren ( heel hard en schel praten) lachen dat is hoe onze feestjes zijn. Ik was thuis....ik was niet iemand anders en zij ook niet, waar ik ook ben, wat ik ook doe, of andersom, we zijn familie en ik wist opnieuw dat ik ze erg gemist had en zou gaan missen. Ik ben een deel van hen en zij van mij. De drank vloeide rijkelijk maar ik was slim genoeg op optijd te stoppen ik had nog een paar dagen te gaan en een kater kon ik nog even niet gebruiken. Nogmaals bedankt allemaal voor dit gezellige leuke feest!!

En als je denkt dat ik rust heb, zit je fout!!!!! Nee op zaterdag kwamen Naline, Gieneke en deniece langs want van hen had ik niet eens afscheid kunnen nemen. Het weer was mooi, dus we zaten lekker buiten. ( mooi weer mocht ook wel eindelijk zo aan het einde van mijn vakantie!) Nog steeds praatten we over dezelfde onderwerpen, nog steeds hadden we dezelfde flauwe humor. In een goede vriendschap maakt het niet uit hoelang je elkaar niet gezien hebt, als het goed zit, zit het goed. Dat is zeker het geval met deze vrienden!

aiaiaiaiaiaiai dan komen we aan de zaterdag avond...oei...wat zal ik daar eens over zeggen? Ouderwets gezellig? Een spontane meeting met mijn Ulfse vrienden kon er ook nog wel bij! onderweg naar de kroeg waren we allemaal al niet meer zo nuchter en om half 1 (volgens mijn camera) hadden we allemaal al wel de toet vol. Deze avond valt niet te beschrijven dat is een gevalletje van "had je bij moeten zijn" gelachen, dat heb ik zeker. Deze avond keek ik terug op mijn basisschool tijd, mijn middelbare schooltijd en alles daarna. Ik kijk terug met een glimlach want ondanks vanalles en nog wat was dit echt een hele mooie tijd! Nu nog steeds kan ik met deze mensen dezelfde lol hebben als toen we 15 waren. "Ja bartje we worden oud!" Mijn moeder heeft mij niet heel vaak dronken gezien (andere van jullie misschien wel maar niet ZO dronken) maar goed het moet er toch een keer van komen. Ik ben een sterke vrouw van 25, maar op het moment dat ik de sleutel van mijn moeders huis kwijt was, ik moest aanbellen en op mijn knieen zat voelde ik mij toch weer even 15. Oeefff dat mijn moeder dit nog moet meemaken! Ik weet niet hoe of wat maar ik ben de trap op gestrompeld en zo in bed gaan liggen....en vervolgens vertrok ik voor een heeeeeeeeeele diepe slaap ( ik denk dat ik deze nacht voor de verandering gesnurkt heb dat moet haast wel!)

Zondag was natuurlijk een dikke vette mega kater dag en heb ik dan ook eindelijk even helemaal niets gedaan, dat was nodig. Ik moest opladen van alle indrukken. De tijd in Nederland was een eye-opener. Ik ben echt in IJsland, de dingen die ik hier doe zijn goed, mooi en iets om trots op te zijn. Ik ben in kleine dingen veranderd. Mijn spullen en kleding in Nederland vond ik ineens heel overbodig, want wat moet ik met ZOVEEL KLEDING EN SPULLEN ( ja ik heb idd mode en commercie gestudeerd ja) Ik zag hoeveel mensen er om mij gaven maar ook andersom. Ik heb vele mensen om mij heen en vele van hen heb ik lief. Ik realiseerde mij dat ik meer Nederlands ben dan dat ik dacht, maar tegelijkertijd verlangde ik ook wel terug naar het gemoedelijke leven in IJsland want in IJsland kennen ze geen stress of haast. Ik had niet de tijd gehad om iedereen te zien die ik had willen zien, ik had niet de tijd gehad om alles te doen wat ik had willen doen, maar het maakte mij niets uit, de tijd vliegt en mensen waar je van houd die blijven of je ze nou ziet of niet. IJsland maakt veel los in mij en nu weet ik dat ik het echt nodig had om weg te gaan uit Nederland. Langzaam zie ik dingen anders of helderder, het bevestigd dat ik mijzelf inderdaad heel goed ken, het legt de laatste puzzelstukjes van een persoonlijke puzzel op zijn plaats en het aller belangrijkste is dat ik geleerd heb hoe ik echt kan genieten van kleine simpele mooie dingen.

Als laatste moest ik 1 ding doen want 1 ding wou ik afsluiten 1 ding was belangrijker dan wat dan ook van deze vakantie.....Ik ging samen met Annet op bezoek bij Danny. Wij zijn beide goed in het niet laten zien van emoties dus alles wat koek en ei. Het was goed om Danny te zien, goed om te zien hoe hij zijn leven probeert om te bouwen, het was leuk om tijd door te brengen met zijn dochter Stacey. Daar zaten we dan Annet, Danny en ik. 3 totaal verschillende mensen, 3 totaal verschillende levens en toch....toch zijn er dingen die we hetzelfde doen, dingen die we hetzelfde denken, dingen die we gemeen hebben. Ik ben trots ja echt trots op hoe Danny en Annet op hun manier een leven opbouwen. Bij het afscheid waren we even niet meer zo stoer en lieten we eindelijk de tranen de loop. Een knuffel, nog een knuffel, nog 1 oke nog 1 dan....Syacey die zei "wat zijn jullie een kunffelkonten zeg!" Het verleden is het verleden nu is nu, de toekomst brengt nieuwe dingen en dat is wat telt. Het was zo goed om hem even te zien.

Nu ben ik alweer een week terug. Het leven hier is weer begonnen. Mijn huis is een hostel geworden, mensen zijn vertrokken en nieuwe gekomen. Drama's hier, drama's daar, maar vooral lachbuien hier en lachbuien daar. Nederland heeft mij nieuwe energie en motivatie gegeven. Het heeft mij op een andere manier even terug naar mezelf laten komen, ik had deze adem pauze nodig om nu weer te denken " laat maar waaien" ik observeer en ik lach. Het is goed om terug te zijn want ook hier zaten mensen om mij te wachten, hier ben ik nog niet klaar. In het vliegtuig was ik onrustig want ik wou weer thuis zijn. Thuis....dat is wat IJsland is met alle mooie en minder mooie dingen. Deze ervaring is geweldig, deze ervaring veranderd mij niet drastisch maar in kleine dingen ben ik anders. Het geeft mij rust en vrede, het maakt mijn blikveld nog breder, ik weet dat deze ervaring hier onvergeetlijk is. IJsland is mooi, ontzettend mooi. Dat weet je misschien door mijn verhalen of foto's. Maar eigenlijk...eigenlijk valt niets hier vast te lachen op een foto, of te beschrijven eigenlijk kan IJsland alleen maar ervaren.

IJsland.......mijn 2e thuis

Veel liefs